KOCA ÇINAR
Kazım Serin anısına saygıyla…
Bu defa sıralı gelmişti ölüm… Ailenin en büyüğünü, yuvanın temel taşını, yağmurdan, kardan, tufandan, borandan koruyan çatısını alıp götürmüştü.
Söylenecek çok sözümüz vardı. Yılların verdiği hasretle sarılıp geçmişi, geleceği konuşmak , dertleşmek, istiyordu insan. İşte bunların hiç birisini yapamadığımız için ağlarım.
Ne kadar anlatmak isterdim nezarethane günlerini, yargılanma süreçlerini. Ne yazık ki bunların hiç birini yapma imkanımız ve zamanımız olmadı ve bizi bırakıp gittin. Yazın sıcağında bizi koruyan gölgen gitti. Zemherinin soğuğunda bizi ısıtan sıcaklığın gitti işte bunun için ağlarım…
Az mı kara sabanla çift sürmüştün. Karayazının düzünde ekin biçmiştin, pancar çapalamıştın, harman kaldırmıştın.
Bir insanın bedeninin kaldırabileceği bir yük değildi ama bütün bunları yılmadan usanmadan sen başarmıştın. Çünkü yokluk vardı, çaresizlik vardı, çalışmayınca aç kalma korkusu vardı.
Kara sabanla çift sürdüğün zaman mola verdiğinde o güzel sesinle bir uzun hava söylerdin yüreğimi sızlatan ve hiç aklımdan çıkmayan,
Leyla’m kalk gidelim yolumuz uzak
Hatıra geleni deftere yazak
Demedim mi Leyla’m sonu ayrılık…
Sonra çıkıp gittin Almanya’ya. Orada da doksan derece fırının önünde yaz kış demeden çalıştın. Emekli olduğunda sıcaktan soğuktan yılmadan çalışan bedeninde yitirmişti eski gücünü. Bir gün rahat yüzü görmeden çekip gittin bu dünyadan.
Çok anılar yazmak isterdim senin hakkında. Kalemin ve kağıdın yetmeyeceği kadar çok ama ne yazık ki yazı yazma gücümü de yitirdim senin yokluğunda.
Işıklar içinde uyu. Bu alemde sık sık görüşme imkanımız olmadı ama inşallah diğer alemde çok sık görüşürüz seninle…
Bir rüya gibi gelip gittin bu dünyada. Gidişinle her şey yalan oldu.
Ne geçmişten bir eser kaldı ne gelecekten bir umut…
Mekanın cennet olsun KOCA ÇINAR…
